سلول های بنیادی، سلول های تخصصی نشده با 2 ویژگی مهم هستند که آنها را از سایر سلولهای بدن متمایز می کند. اولا این سلولها می تواند تعداد خود را در دوره های زمانی بازیابی کنند؛ ثانیا این سلولها از دریافت سیگنالهای شیمیایی مشخصی می توانند به سلولهای تخصص یافته با عملکردهای مشخص، مانند سلولهای قلب، عصبی و پوستی تمایز یابند. هم اکنون تحقیقات روی سلولهای بنیادی مشتق از پوست به منظور بررسی ویژگی های آنها و توانایی درمان بیماری ها در حال انجام است.

سلولهای بنیادی ، سلولهای تمایز نیافته ای هستند و می توانند برای مدت طولانی تکثیر شوند. آنها همچنین می توانند انواع سلولهای بالغ با اشکال مشخص و عملکرد تخصصی را ایجاد کنند. مهمترین ویژگی سلولهای بنیادی پلاستیسیته آنهاست. اصطلاح ترنس دیفرنشیشن اغلب مترادف با پلاستیسیته استفاده می شود و به توانایی سلولهای بنیادی بالغ به تمایز به بافتهایی غیر از بافتهای نشئت گرفته از آن  اشاره دارد (برای مثال: تمایز سلولهای بنیادی بالغ مغز استخوان مشتق شده از MSC ها به سلولهای پوستی)

در مفهوم تمایز هنوز شک و تردید وجود دارد، با این حال به گفته برخی محققان، رخ دادن واقعی ترنس دیفرنشیشن در بدن بسیار نادر است. آنها معتقدند که مسیرهای دیگری مانند نفوذ سلولی رخ می دهد که منجر به بازسازی سلولهای بنیادی مشتق از از مغز استخوان به سلولهای کبدی می شود.

یافته های حاصل از تحقیقات برون تنی و درون تنی روی سلولهای بنیادی مزانشیمی (MSC)  متناقض است. گزارشها حاکی از آن است که مکانیسم های مختلفی شامل ترنس دیفرنشیشن، نفوذ سلولی و تولید فاکتورهای رشد ممکن است به سلولهای MSC اجازه دهد تا خاصیت مولتی پوتنتی از خود نشان دهند. مهاجرت سلولهای بنیادی، که کلید ترمیم از روش پزشکی بازساختی است، توسط SDF-1/CXCR4 تنظیم می شود. گیرنده CXCR4 در بسیاری از انواع سلولهای بنیادی بافتهای تخصصی مانند بافتهای عصبی، عضلانی، قلبی، کبدی، اندوتلیالی، لوله های نفرونی و سلولهای رنگدانه ای شبکیه مشاهده می شود.