روش‌های مختلفی برای دستیابی به یک بافت مصنوعی مورد استفاده قرار می‌گیرد که از آن جمله می‌توان به موارد ذیل اشاره کرد:

1. طراحی و رشد بافت‌های انسانی مصنوعی در خارج از بدن برای کاشت بعدی جهت جایگزینی بافت‌های ناسالم. بارزترین مثال در این مورد پیوند پوست است که در درمان سوختگی زخم‌های دیابتی بکار می‌رود.

2. کاشت محفظه‌های محتوی سلول که باعث ترغیب و القاء رشد و ترمیم بافت می‌گردند. این روش جهت تکثیر و تولید مقادیر زیاد مولکول‌های مورد نیاز برای رشد سلولی نظیر عوامل رشد بکار می‌رود. برای این کار پلیمرهای جدیدی به صورت سه بعدی تولید شده تا چسبندگی و رشد سلول‌های بافت آسیب دیده امکان‌پذیر شود. در این مورد می‌توان به ساخت یک زمینه برای ترمیم ضایعات دندانی اشاره کرد.

3. تهیه داربست‌هایی از بافت‌های طبیعی انسانی جهت جایگزینی بافت‌های آسیب دیده داخلی. ابتدا جداسازی سلول‌ها از بدن صورت گرفته و در ساختار ماتریکسی قرار می‌گیرند و در انتها درون بدن کاشته می‌شوند. مثالی از این روش ترمیم استخوان، تاندون و غضروف.

ماتریکس خارج سلولی بعنوان یک شبکه پیچیده از ماکرومولکول ها توانمندی لازم جهت ایجاد ریزمحیط لازم برای زنده ماندن سلول ها در یک بافت را دارد و شکل سلولی، متابولیسم، عملکرد، مهاجرت، تکثیر و تمایز سلول ها را تحت تاثیر قرار می دهد. اسکافولد یا داربست های ساخته شده از ماتریکس خارج سلولی، مثل داربست های مشتق از لایه ساب موکوزال روده کوچک (SIS)، یا داربست های مشتق از بافت ارگان های مختلف مثل رگ های خونی، پوست، عصب، ماهیچه اسکلتی و مثانه که اجزا و فراساختار ماتریکس خارج سلولی را به همراه دارند بعنوان یک بستر بیولوژیک مناسب در تحقیقات مورد استفاده قرار می گیرند.