پوستهایی که در حال حاضر در دسترس قرار دارند، بیشتر شبیه به چسب زخم هستند. اگرچه این پوستها میتوانند به ترمیم بهتر زخم کمک کنند اما نهایتا اتصال آنها به بدن از بین میرود و هرگز با سلولهای میزبان ادغام نمیشوند. یکی از موانع به کار گرفتن این پوستها، عدم قابلیت آن ها برای ایجاد رگزایی های جدید است.
محققان، سالها به بررسی این موضوع پرداختهاند. آنها در پژوهش پیشین خود نشان دادند که میتوان دو نوع سلول انسانی را به جوهر زیستی اضافه کرده و سپس آنها را به صورت ساختارهای مشابه پوست پرینت کرد. این محققان در پروژه جدید خود نشان دادند که اگر عناصر اصلی از جمله سلولهای اندوتلیالی را با کلاژن حیوانی و سلولهای ساختاری دیگر ادغام کنند، سلولها طی چند هفته، تعامل بیولوژیکی را با سیستم عروقی آغاز میکنند. هنگامی که پژوهشگران، این پوست جدید را برای مدل های موشی استفاده کردند. رگهای خونی آن توانستند ارتباط و تعامل را با رگهای بدن موش برقرار کنند. این اتفاق بسیار مهمی در زمینه مهندسی بافت پوست محسوب می شود زیرا همانگونه که میدانیم، انتقال خون و مواد مغذی به عضو پیوند زده شده میتواند آن را زنده نگه دارند.
منبع: https://www.eurekalert.org/pub_releases/2019-11/rpi-lsc110119.php